Παναγιώτης Σουνιάδης

Παιδίατρος

Ουρολοίμωξη

Ουρολοίμωξη είναι μία συχνή μικροβιακή λοίμωξη στο ουροποιητικό σύστημα σε βρέφη και μικρά παιδιά. Συμβαίνει περίπου στο 1% των αγοριών και στο 3% των κοριτσιών.

Το ουροποιητικό σύστημα αποτελείται από τους νεφρούς, τους ουρητήρες, την κύστη και την ουρήθρα. Δουλειά των νεφρών είναι να φιλτράρουν το αίμα και να αποβάλλουν τα άχρηστα υλικά που υπάρχουν σε αυτό. Τα ούρα που παράγονται από τους νεφρούς μεταφέρονται μέσω των ουρητήρων στην κύστη, από όπου και αποβάλλονται από το σώμα μέσω της ουρήθρας. Όταν ένας μικροοργανισμός προσβάλλει ένα ή παραπάνω από τα ανωτέρω όργανα, τότε μιλάμε για ουρολοίμωξη.

Υπάρχουν κάποιες παθήσεις στην παιδιά, όπου ο μικρός ασθενής καθίσταται πιο ευάλωτος για να αναπτύξει ουρολοίμωξη. Σημαντικότερη είναι η κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση, κατάσταση κατά την οποία τα ούρα επιστρέφουν από την κύστη στους νεφρούς. Το παιδί γεννιέται με αυτή την ανατομική ανωμαλία και αναλόγως του βαθμού αυτής εξαρτάται η βαρύτητα των ουρολοιμώξεων και η περαιτέρω αντιμετώπιση του παιδιού. 

  • Τα συμπτώματα του παιδιού με ουρολοίμωξη έχουν άμεση σχέση με την ηλικία του.
  • Το νεογέννητο μπορεί να έχει σαν μόνο σύμπτωμα την μειωμένη λήψη γάλακτος ή ίκτερο που παρατείνεται.
  • Το βρέφος μπορεί να παρουσιάζει διάρροιες, εμέτους, ανησυχία, πυρετό. Πολλές φορές ο πυρετός είναι το μόνο σύμπτωμα.
  • Τα μεγαλύτερα παιδιά παρουσιάζουν πιο τυπικά συμπτώματα που οι περισσότεροι γνωρίζουν, όπως συχνουρία και/ή δυσουρία (πόνος κατά την ούρηση).

Συνεπώς χρειάζεται μεγάλη προσοχή του μικρού παιδιού (ιδίως μέχρι την ηλικία των 2 ετών) με την προαναφερθείσα συμπτωματολογία και αξιολόγηση πάντα από τον παιδίατρο.

Η διάγνωση της ουρολοίμωξης μπαίνει πάντα με την καλλιέργεια ούρων, όπου και αναπτύσσεται ο υπεύθυνος μικροοργανισμός.

Ο τρόπος συλλογής των ούρων στα μικρά παιδιά είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στην διάγνωση της νόσου. Υπάρχουν τρείς μέθοδοι:

  • Η πρώτη μέθοδος που προτιμάται αρχικά στα παιδιά μεγαλύτερα των τριών μηνών είναι το σακουλάκι, όπου τοποθετείται στην περιοχή αναμένοντας το παιδί να ουρήσει. Σε αυτή τη διαδικασία όμως πρέπει οι γονείς να είναι ιδιαίτερα σχολαστικοί με τον καθαρισμό της περιοχής πριν την τοποθέτηση του, διότι αλλιώς αναπτύσσονται μικρόβια από το δέρμα της περιοχής, καθιστώντας έτσι το αποτέλεσμα μη αξιόπιστο.

  • Η δεύτερη μέθοδος και σίγουρα ο πιο ασφαλής τρόπος συλλογής ούρων όσον αφορά το αποτέλεσμα της καλλιέργειας, είναι η λήψη απευθείας από την ουροδόχο κύστη με βελόνη μέσω της κοιλιακής χώρας (υπερηβική παρακέντηση). Θεωρείται εξέταση εκλογής για την διάγνωση στο νεογέννητο και στο μικρό βρέφος και γίνεται πάντα σαν πρώτη μέθοδος στις ηλικίες αυτές. Διενεργείται επίσης πάντα εφόσον δεν έχουμε ασφαλές αποτέλεσμα από το σακουλάκι στα μεγαλύτερα βρέφη.

  • Η τρίτη μέθοδος είναι η λήψη ούρων μέσω καθετήρα από την ουρήθρα και διενεργείται κυρίως όπου αποτυγχάνει η υπερηβική παρακέντηση.

Η θεραπεία της ουρολοίμωξης γίνεται πάντα με την κατάλληλη αντιβιοτική αγωγή, διάρκειας 7-14 ημέρες αναλόγως του μικροβίου και την παρουσία ή όχι πυρετού κατά την ουρολοίμωξη.

  • This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Παναγιώτης Σουνιάδης

Παιδίατρος